(łc. lignum ‘drewno’ + ang. stone ‘kamień’) materiał otrzymywany przez sprasowanie litego drewna pod wysokim ciśnieniem i przy podwyższonej temperaturze oraz nasycenie żywicą syntetyczną. Ze względu na wysoką wytrzymałość i twardość stosowany do wyrobu części maszyn i w przemyśle elektrotechnicznym.

Materiał kompozytowy, drewnopochodny uzyskany przez sklejenie cienkich warstw drewna syntetycznym klejem pod wysokim ciśnieniem.

Występuje w postaci płyt o różnych grubościach. Znacznie twardszy i wytrzymalszy od drewna. W zależności od układu włókien/słojów drewna w płycie otrzymuje się produkty o różnych właściwościach.

Tworzywo sztuczne o strukturze warstwowej, uzyskiwane poprzez trwałe połączenie kilku warstw arkuszy różnych surowców (papieru, tkaniny, forniru, drewna itp.) za pomocą żywic syntetycznych. W budownictwie wykorzystywane m.in. jako płyty okładzinowe.

Deski (do 24 m dł.) powstałe w wyniku sklejenia wygładzonych, bezsękowych odcinków.

Stosowane do wyrobu: belek warstwowych, desek klejonych, konstrukcji drewnianych, w tym okien i drzwi.

System do zagospodarowania przestrzeni szafek kuchennych w najbardziej optymalny, funkcjonalny i ergonomiczny sposób. Służy do przechowywania artykułów spożywczych, chemii gospodarczej, naczyń oraz akcesoriów i urządzeń kuchennych. Montowany we wszystkich rodzajach szafek: niskich, wysokich, narożnych, ukośnych i w szufladach.

Na pełen system składają się: stelaż, prowadnice, kosze.

Pozyskiwany z dębów korkowych, drzew wiecznie zielonych, które jako jedyne mają korę o jednolitej budowie. Potoczna nazwa tkanki roślinnej zbudowanej z martwych mikrokomórek składających się z 45% suberyny, 27% lignin, 12% celulozy i polysacharydów, 6% taniny, 5% wosku oraz 5% innych substancji. Korek jest 5x lżejszy od wody, nieprzepuszczalny dla cieczy i gazów, elastyczny i ściśliwy, antystatyczny, odporny na ścieranie i nacisk, łatwy do klejenia, termoizolacyjny.

Zastosowanie:

• płyty, podłogi i boazerie korkowe
• płyty ścienne i tapety
• płyty dźwiękochłonne
• izolacje termiczne, akustyczne i wibracyjne

Tworzywo składające się z rozdrobnionego drewna (składnik główny) i spoiwa, tj. syntetycznych żywic z grupy duroplastów. Stosowane w przemyśle meblarskim, budownictwie (podłogi, schody, balustrady) i transporcie.

Podstawowe typy :

• wytwarzane z fornirów: sklejka wodoodporna, lignofol
• wytwarzane z wiórów: płyta wiórowa
• wytwarzane z masy włóknistej: płyta pilśniowa
• mieszane: połączenie warstw drewna o różnym rozdrobnieniu

Najpopularniejsze drewniane łączniki używane w przemyśle meblarskim do łączenia elementów mebli. Gładkie lub ryflowane (z rowkowymi wytłoczeniami) wytwarzane z twardych gatunków drewna np. buku.

Średnica kołka meblowego nie może przekraczać 1/3 grubości elementów łączonych. Dostępne średnice kołków: od 6 do 28 mm.

lub „perełkowy”; klej produkowany z kości i chrząstek zwierzęcych. Wykorzystywany przy renowacji mebli, do produkcji ram i obrazów, w pozłotnictwie, do impregnacji tkanin i uszlachetniania przędzy;

Plastyczny materiał o konsystencji pasty stosowany do wypełniania porów i nierówności powierzchni. Zawiera 85% naturalnego drewna /kalibrowanej mączki drzewnej/ i dlatego po wyschnięciu zachowuje się tak samo jak drewno. Można go szlifować, piłować, przecinać, barwić i wbijać wkręty, lakierować, woskować i malować. Nadaje się do każdego gatunku drewna, bardzo szybko schnie, a po wyschnięciu nie kurczy się.