System do zagospodarowania przestrzeni szafek kuchennych w najbardziej optymalny, funkcjonalny i ergonomiczny sposób. Służy do przechowywania artykułów spożywczych, chemii gospodarczej, naczyń oraz akcesoriów i urządzeń kuchennych. Montowany we wszystkich rodzajach szafek: niskich, wysokich, narożnych, ukośnych i w szufladach.

Na pełen system składają się: stelaż, prowadnice, kosze.

Pozyskiwany z dębów korkowych, drzew wiecznie zielonych, które jako jedyne mają korę o jednolitej budowie. Potoczna nazwa tkanki roślinnej zbudowanej z martwych mikrokomórek składających się z 45% suberyny, 27% lignin, 12% celulozy i polysacharydów, 6% taniny, 5% wosku oraz 5% innych substancji. Korek jest 5x lżejszy od wody, nieprzepuszczalny dla cieczy i gazów, elastyczny i ściśliwy, antystatyczny, odporny na ścieranie i nacisk, łatwy do klejenia, termoizolacyjny.

Zastosowanie:

• płyty, podłogi i boazerie korkowe
• płyty ścienne i tapety
• płyty dźwiękochłonne
• izolacje termiczne, akustyczne i wibracyjne

Tworzywo składające się z rozdrobnionego drewna (składnik główny) i spoiwa, tj. syntetycznych żywic z grupy duroplastów. Stosowane w przemyśle meblarskim, budownictwie (podłogi, schody, balustrady) i transporcie.

Podstawowe typy :

• wytwarzane z fornirów: sklejka wodoodporna, lignofol
• wytwarzane z wiórów: płyta wiórowa
• wytwarzane z masy włóknistej: płyta pilśniowa
• mieszane: połączenie warstw drewna o różnym rozdrobnieniu

Najpopularniejsze drewniane łączniki używane w przemyśle meblarskim do łączenia elementów mebli. Gładkie lub ryflowane (z rowkowymi wytłoczeniami) wytwarzane z twardych gatunków drewna np. buku.

Średnica kołka meblowego nie może przekraczać 1/3 grubości elementów łączonych. Dostępne średnice kołków: od 6 do 28 mm.

lub „perełkowy”; klej produkowany z kości i chrząstek zwierzęcych. Wykorzystywany przy renowacji mebli, do produkcji ram i obrazów, w pozłotnictwie, do impregnacji tkanin i uszlachetniania przędzy;

Plastyczny materiał o konsystencji pasty stosowany do wypełniania porów i nierówności powierzchni. Zawiera 85% naturalnego drewna /kalibrowanej mączki drzewnej/ i dlatego po wyschnięciu zachowuje się tak samo jak drewno. Można go szlifować, piłować, przecinać, barwić i wbijać wkręty, lakierować, woskować i malować. Nadaje się do każdego gatunku drewna, bardzo szybko schnie, a po wyschnięciu nie kurczy się.

Materiał kompozytowy należący do grupy „solid surface”, składający się w 1/3 z akrylu i w 2/3 ze związków glinu, imitujący naturalny granit lub marmur.

Poddaje się obróbce tak jak drewno i miękki metal, można go z łatwością ciąć, wyginać, piłować, frezować i polerować. Stosowany przy produkcji: blatów, parapetów, wykładzin ściennych, umywalek i zlewozmywaków; posiada atest i świadectwo PHZ.

Cechy i zalety: bogata kolorystyka, gładka struktura, odporność na ścieranie, uderzenia, odbarwienia i związki chemiczne, niska higroskopijność, podatność na kształtowanie.

Starożytna technika zdobnicza polegająca na wykładaniu, tj. zdobieniu przedmiotów drewnianych drewnem innych gatunków. Wstawki umieszcza się w miejscu wcześniej usuniętych fragmentów, często o innej barwie. W sztuce intarsji ważna jest barwa, rysunek i połysk wykorzystywanego drewna. Najczęściej intarsjowanymi meblami są: szafy, kredensy, stoły, podłogi, sufity i obrazy;

Technika znana i stosowana już w czasach starożytnych. Polega na wykładaniu powierzchni przedmiotów odpowiednio przyciętymi płytkami z kolorowego kamienia, kości słoniowej, metalu, masy perłowej itp. we wzory geometryczne, roślinne lub ornamenty. Stosowana w celach zdobniczych w rzemiośle artystycznym i budownictwie.

Nasycenie drewna roztworem żywic, rozpuszczonym woskiem i dodatkowymi substancjami chemicznymi celem uodpornienia go na oddziaływanie szkodliwych czynników zewnętrznych i biologicznych. Przeznaczone do impregnacji drewno musi być odpowiednio wysuszone, oczyszczone z kory i łyka.